هو المحبوب
یه راست میرم سر اصل مطلب بی حاشیه بی مقدمه!!!
دیدن یه سری افراد من رو یاده شخصیت "گلام" تو کارتون گالیور میندازه، همونی که هی میگفت: "من میدونم ..." و آیه یأس میخوند...
تا میگی حرکت؛ میگن: اَی بابا کی میره این همه راه! حالا نشستیم دیگه از کجا معلوم تو مسیر گم نشیم و ....!
تا میگی مسابقه؛ میگن: من میدونم موفق نمیشم اووووه می دونی چقدر باید تلاش کنم من که نمیتونم من که ...!!
تا میگی همت؛ میگن: بابا من که دیگه از اینی که هستم جلوتر نمی رم که، واسه چی این همه زحمت، چه تضمینی هست واسه اینکه من هم بتونم و ...!!!
داداشِ من، اوضاع اصلا این جوری که تصور میکنی نیست. تو هیچ کجای عالم از اول خلقت حضرت آدم (علیهالسلام) تا الان و از الان تا آخر دنیا بدون زحمت و تلاش موفقیت نصیب هیچ کسی نشده!
اصلا یه ضرب المثل داریم که میگه: "هر که را طاووس خواهد جور هندوستان کِشَد" یا میگه "بهشت را به بها دهند نه به بهانه" یعنی اگه میخوای رشد کنی و قد بکشی و سری تو سرها در بیاری باید تمام تلاشت رو بکنی.
از طرفی؛ هیچ کس از آدم انتظار نداره که یهو از حالت سکون به سرعت 300 Km/hr برسه. همه چیز به مرور زمان و البته به خواست آدم و میزان تلاشش مهیا میشه .
یاد یه ضرب المثل دیگه افتادم که میگه: "رهرو آنست که آهسته و پیوسته رود ..." یه دونده دو سرعت که از اولش با سرعت 10.43 m/s بِدَوَد!!! قطعا تمرین و تمرین و تمرین از حالت ملایم به دشوار و مرور زمان یه همچین توانایی رو در اون دونده ایجاد می کنه.
تو هر کاری هم همین شرایط صادقه. یعنی باید ذره ذره و یواش یواش سرعت گرفت و اوج گرفت.
موفق و مؤید و پیروز باشید.
یا علی مدد.