توصیه نامه

هو المحبوب

 

یه راست می‌رم سر اصل مطلب بی حاشیه بی مقدمه!!!

دیدن یه سری افراد من رو یاده شخصیت "گلام" تو کارتون گالیور میندازه، همونی که هی می‌گفت: "من می‌دونم ..." و آیه یأس می‌خوند...

 

تا می‌گی حرکت؛ می‌گن: اَی بابا کی می‌ره این همه راه! حالا نشستیم دیگه از کجا معلوم تو مسیر گم نشیم و ....!

تا می‌گی مسابقه؛ می‌گن: من می‌دونم موفق نمیشم اووووه می دونی چقدر باید تلاش کنم من که نمی‌تونم من که ...!!

تا می‌گی همت؛ می‌گن: بابا من که دیگه از اینی که هستم جلوتر نمی رم که، واسه چی این همه زحمت، چه تضمینی هست واسه اینکه من هم بتونم و ...!!!

 

داداشِ من، اوضاع اصلا این جوری که تصور می‌کنی نیست. تو هیچ کجای عالم از اول خلقت حضرت آدم (علیه‌السلام) تا الان و از الان تا آخر دنیا بدون زحمت و تلاش موفقیت نصیب هیچ کسی نشده! 

 

اصلا یه ضرب المثل داریم که می‌گه: "هر که را طاووس خواهد جور هندوستان کِشَد" یا می‌گه "بهشت را به بها دهند نه به بهانه" یعنی اگه می‌خوای رشد کنی و قد بکشی و سری تو سرها در بیاری باید تمام تلاشت رو بکنی.

 

از طرفی؛ هیچ کس از آدم انتظار نداره که یهو از حالت سکون به سرعت 300 Km/hr برسه. همه چیز به مرور زمان و البته به خواست آدم و میزان تلاشش مهیا می‌شه .

 

یاد یه ضرب المثل دیگه افتادم که می‌گه: "ره‌رو آنست که آهسته و پیوسته رود ..." یه دونده دو سرعت که از اولش با سرعت 10.43 m/s بِدَوَد!!! قطعا تمرین و تمرین و تمرین از حالت ملایم به دشوار و مرور زمان یه همچین توانایی رو در اون دونده ایجاد می کنه.

تو هر کاری هم همین شرایط صادقه. یعنی باید ذره ذره و یواش یواش سرعت گرفت و اوج گرفت. 

 

موفق و مؤید و پیروز باشید.

یا علی مدد.