هو الأحد
سلام؛
یه نکته عمومی برای همهی همهی سمپادی ها مخصوصا ردهب ایی ها
داداش من!
آدم به واسطهی اجتماعی بودنش آدمه
اجتماع اگه باهم متحد باشه اجتماعه و پیشرفت میکنه
اجتماعی که ارکانش، حواسشون به هم نباشه محکوم به شکسته
حالا یه نکته خیلی ابتدائی که در برداشتی از مرتبهی nم از قانون فوق حاصل می شه اینه:
اگه رو سایت یه خبری دیدی که جامعهی کوچکتر -گروه المپیاد- شما رو مورد خطاب قرار داده بود به هم خبر بدید.
اگه قراره پیشرفتی حاصل بشه از این با هم بودناست. با هم درس خوندنا، باهم رفع اشکال کردنا، باهم تبادل نظر کردنا، باهم کار کردنا و باهم . . . .
تو جامعه هم همینه، اگه تو برای من مهم باشی و دیگران برای تو مهم باشند => من به تو کمک کنم و تو به من. من دلسوز تو باشم و تو دلسوز من این جوری میشیم یه جامعهی ایده آل که اگه یه وقتی مشکلی پیش اومد واسه هر کدوم مون اون یکی نمیگه این مشکل شماست! خودت حلش کن!!!