#اشک ریختن‌هایمان

متن زیر از یکی از دانش‌آموزان دوره 3 در مورد نمایشگاه است که در ادامه مطلب بدون تغیر و تصرّف حتمن بخوانید:

بسم الله الرحمن الرحیم

#اشک_ریختن‌هایمان

   آنچه که می‌خوانید سرِ جوِّ بدست آمده از نوشته ی زیبای آقای امیرخانی نیست ، بلکه از سر حس مسولیت اینجانب نوشته شده است ؛ قرار نخست هم این بود که نشریه ی حاضر ، در روز پنجشنبه بدست شما برسد که ... نشد .

   روز اول که به دبیرستان سمپاد آمدم ، سمپاد برایم معنایی نداشت و مفهومی را در ذهنم تداعی نمی‌کرد . من از در دیوار اینجا متنفر بودم و این تنفر را به هر وجهی بروز می‌دادم ، اما از اول هم برنامه ی پژوهشی مدرسه برای اهمیت و ارزش بالایی داشت و آن را دوست داشتم . در تمام این دوران به کار پژوهشی خود بها می‌دادم و برای آن وقت می‌گذاشتم اما احساس نمی‌کردم این اتفاق در ذهن دیگران هم رخ بدهد . اتفاق پنجشنبه ثابت کرد که برای خیلی ها پژوهشی ، بسیار رویداد مهمی است . آری قلم را از آن بر صفحه می‌گذارم که آنچه روی داده بماند و ثبت شود و حتی شده یک نفر هم آن را بخواند تا درد مشترک ما را بفهمد . این درد مشترک است که مرا وا می‌دارد سمپاد را دوست داشته باشم .

بی تردید برنامه ی پژوهشی ما ، بهترین برنامه ی پژوهشی میان مدارس استعدادهای درخشان نبود ، ما هم بهترین دانش آموزان پژوهشگر این سال ها نبودیم اما با وجود این همه بی امکاناتی و بی برنامگی ، هر آنچه بیرون آمد زایده ی عشق و علاقه ی ما بود . به یاد داریم وعده های اردو برای هر گروه را و وعده ی معلم خوب برای درس کشاورزی را ... اما همه ی این ها قابل اغماض بود ، اگر میوه ی حاصل از تلاش نه ماه ی مان را میخوردیم و طعم شیرینش را زیر دندان هایمان حس می‌کردیم .

   و صحبت از اگر به میان آمد ؛ آه که در این سال ها چقدر انسان ها به اگر ها دلبسته اند و چقدر این اگر بی وفا بوده است . بی شک ، اگر معشوق خوبی برای  عشق ورزی نیست ، پس بیایید هر آنچه روی داده را باور کنیم .

   من برادر هم سن سال شما هستم که اندکی ظاهرا بزرگتر به نظر می‌رسد ، با تمام تمایلات و امیالی که می‌توان در شخص 15 – 16 ساله یافت . من به قدر شما ناراحت از رویداد رخ داده ام و همانقدر قلبم درد می‌کشد ، اما بی شک برخورد احساسی آن چیزی نیست که کسانی که بر سر ما حق دارند ، از رویدادن آن راضی باشند . بله عده‌ای بر سر ما حق دارند و ما وام دار حقوق آنانیم ، لااقل من که خود را وام دار زحمات استاد ساسان یوسفی ( معلم پژوهشی خود ) می‌دانم ، خود را وام دار بهت فرو نشسته بر چهره ی شما می‌دانم ، خود را وام دار خشم ناشی از بغض استاد حسینی پور می‌دانم ، خود را وام دار اشک های در چشم حلقه زده ی بهترین دوست خود در مدرسه می‌دانم و ... .

   اکنون خودم را در حالی می‌بینم که عده ای با امید به بهترین نحو صورت گرفتن کارهای نمایشگاه مرا برگزیده اند ، در حالی که نمایشگاه عزیزمان را هنوز به دنیا نیامده ، در نطفه خفه کردند و غریبانه سر بریدند و من ، تنها می‌توانم نظاره گر این تصویر غم‌انگیز باشم . بله ! اگر فکر می‌کنید کم کاری از من یا دوستانم در کادر اجرایی بوده است ، صمیمنانه پوزش می‌طلبم اما به یاد داشته باشید ، در همه ی اتفاقات زندگی ، دنبال مقصر گشتن کاری است که گره ای را باز نمی‌کند و تنها وقت را تلف می‌کند . بله تقصیر بوجود آمده همیشه از مقصر مهمتر است .

آن هنگام که به دنیا آمدیم ، سیبی را به آسمان پرتاب کردیم و تا لحظه ی مرگ ، در انتظار بازگشت سیب عمرمان به دست هستیم ؛ آگاه باشید که سیب پرتاب شده ، صدها چرخ خواهد خورد تا بازگردد ، این اتفاق از کوچکترین چرخ های این سیب است ... .

   این نثر را به رشته ی تحریر در می‌آورم که اگر قرار باشد ده سال دیگر کسی از دانش آموزان سمپاد یا مدیران آن، آن را بخواند ، بداند که شکل دادن به تفکرات دانش آموز و وادار کردن او ، به کاری که خود هم می‌دانند بعدها حسرت انجامش را خواهند خورد ، اشتباهی بس بزرگ است که به هیچ طریق نمی‌توان آن را جبران کرد . سال های بعد ، همه ی ما این روزها را به یاد خواهیم آورد ، آری آن هنگام است که برخی که از سر جهالت چنین کرده‌اند ، طعم گس عملشان زیر زبانشان خواهد رفت . گفتند که عده ای بر اثر تفکر من باب اینکه دانش آموزان ، پژوهشی را ملعبه ی دست خود برای عدم درس خواندن قرار داده اند ، آن را به چنین اوضاع اسف ناکی در آورده اند . من به شدت تکذیب می‌کنم و تنها به آن کسانی که چنین کرده اند می‌گویم : الملک یبقی مع الکفر ، و لا یبقی مع الظلم . یادتان باشد دروغ را هم به لیست بلندبالای خطاهایشان اضافه کنید که دانش آموز را ، موجودی غیر ذی شعور فرض کرده اند .

   الاایهاالحال در این زمان ، عجیب به یاد جناب آقای رنجبر افتاده ام که خطاب به من می‌گفت : الخیر فی ما وقع . بله من آن هنگام هرگز قبول نکردم ، اما اکنون پس از گذشت ماه‌ها به ارزش سخن آن بزرگوار پی برده ام . امید است که به سخن این برادر کوچکتان اعتماد کنید و بدانید ، آن کسی که امروز قوت صبح شما را داده بی شک حواسش به خواسته ی دلتان هست ، پس خود را به دریای عظمت آرامش بخش او بسپارید و دست از تلاش برندارید ، چراکه صبح چهارشنبه ، بازهم آفتاب از مشرق سر بر خواهد آورد و گیسوان زرینش ، دوباره روشنایی بخش این خاک خواهند شد . کسی چه می‌داند ، شاید روزها ، ماه ها و یا حتی سال ها بعد به این نتیجه برسیم که برگزار نشدن نمایشگاه خیری در برداشت که برگزار شدنش هرگز چنین چیزی را نداشت .

یاعلی